Augustus 2011 – heden

Toevallige ontmoeting met een prachtig resultaat!

Tijdens een rondreis door Suriname in 2011, samen met haar gezin, bezocht Sandra de dorpsschool in Palumeu. Dit indianendorpje in het zuiden van Suriname heeft nauwelijks contact met de buitenwereld.

Sandra: “Tijdens ons bezoek vertelde de leerkracht dat op deze school alle leerlingen uit Palumeu een plekje hadden. Met uitzondering van 1 jongen… 

Wennie, een jongen met Downsyndroom van 8 jaar, kreeg geen les. Hij is alle dagen te vinden aan de zijde van zijn zorgzame vader als deze op zijn werkplek is. Wennie speelt wat terwijl zijn vader aan het werk is. We raakten in gesprek…”

Een tafel en stoel voor Wennie

Het delen van onze ervaringen geeft Wennie een plek in de klas

Juf Sharon vertelt open dat ze niet goed weet hoe ze Wennie, die slechts een paar woorden spreekt en slecht te verstaan is, kan laten deelnemen aan de les. Sharon is een betrokken, geïnteresseerde juf.

Sandra: “Door te vertellen over mijn ervaringen met mijn zoon Laurens op school, zie ik haar nieuwsgierigheid groeien. Ook voor Laurens was en is spraak lastig. Door te kijken naar wat Wennie wel kan en door het leren in kleine stapjes is er veel mogelijk. Na schooltijd gaan Laurens en ik op bezoek bij juf Sharon en Laurens laat zien hoe hij de eerste stapjes maakte met rekenen, lezen en schrijven. Sharon stelt veel vragen en wordt tijdens ons gesprek steeds enthousiaster. Een mooie bijkomstigheid is dat ik Laurens zijn zelfvertrouwen zie groeien als hij Sharon laat zien op welke manier hij leert. Juf Sharon besluit ervoor te gaan. Er wordt een extra tafel en stoel in de klas gezet voor Wennie!”

Wennie hijst de vlag 

Op zijn eerste schooldag krijgt Wennie meteen een belangrijke taak. Hij mag de vlag hijsen. In Suriname een dagelijks ritueel aan het begin van de schooldag. Met een grote glimlach hijst Wennie de vlag naar de top.

Een gouden ontmoeting

Als dank krijgen de juf, Laurens en Sandra een warm onthaal in het dorp. De ouders van Wennie zijn zo blij dat hun zoon vanaf nu naar school kan. Dat hij gaat leren. Het hele dorp leeft mee en er wordt een bedankceremonie gehouden. De ontmoeting tussen Wennie en Laurens is een hartverwamend moment. Er is veel herkenning. En de ouders van Wennie vinden het prachtig te zien dat er zoveel gelijkenissen zijn tussen Laurens en hun zoon.

Sandra: “Een lach en een traan. Niet te beschrijven hoe deze gouden ontmoeting was. Voor de ouders, voor Wennie, voor alle dorpsgenoten en voor ons!”

Door de afgezonderde ligging van Palumeu is het lastig contact met de school te onderhouden. We blijven eraan werken om de school te kunnen ondersteunen.